محرم و صفر

نمی دونم چند ساله که از این عزاداری هایی که توهین به اسلام و امامان میشه، بد می گم؟ نمی خوام برای بار چندم بگم که این تشیع که ما ادعا می کنیم، تشیع علوی نیست، تشیع صفوی ست. دینی که ما الان داریم، ساخته و پرداخته ی شیخ صفی الدین اردبیلی و نوادگانش هست که بنا به دلایلی تصمیم گرفتن تا اسلام رو اینجوری به خورد ما بدن. و حالا که صدها سال از اون زمان می گذره، همون دین نیم بند صفوی هم دوباره تحریف شده و خلاصه شده تو یه چیز: غم. ترجیحا فعلا مسلمان ها باید از هر فرصتی برای عزاداری و غصه خواری استفاده کنن تا بتونن به بهشت برسن!نمی خوام حرف تکراری بزنم و برای بار چند بگم که امام حسین (علیه السلام) نه تنها مظلومانه شهید نشد، بلکه با افتخارترین و زیباترین مرگ رو بین سایر معصومین داشت. هیچ کدوم از امام ها تو میدان جنگ و بعد از نبرد از دنیا نرفتن. یا مسموم شدن یا مریض شدن و یا تو زندان شهید شدن.نمی خوام بگم که حسین (علیه السلام) مظلوم نبود، علی (علیه السلام) پدرش مظلوم بود که بیست و پنج سال تو خونه اش تبعید بود، زنش رو کشتن، دارایی هاش رو گرفتن و دوستانش تنهاش گذاشتن. علی (علیه السلام) مظلوم بود که تو گوش چاه گریه می کرد چون کسی رو برای درد دل نداشت.حسین (علیه السلام) مظلوم نبود، حسن (علیه السلام) مظلوم بود که گوشه خونه ی خودش و به دست زنش مسموم شد.نمی خوام بگم که سینه زنی و قمه زنی و خاک و گل به سر ریختن و زنجیر به گردن انداختن و از هوش رفتن و... نه تنها حسین (علیه السلام) رو شاد نمی کنه که حتا عصبانیش هم می کنه.نمی خوام بگم که داریم به اسم روضه خونی برای حسین (علیه السلام) همسایه مون رو آزار می دیم و باعث می شیم تا هم به جد و آبادمون توهین کنه و هم به این اسلامی که داریم. به اسم عزاداری و چای و شربت دادن به عزادارها ترافیک درست می کنیم و همشهری مون رو به دردسر می اندازیم و...نمی خوام دوباره بگم که امام حسين(ع) وصيت کردن تا ده سال بعد از شهادتشون براشون عزاداری کنن تا مردم از ظلم آل زياد و آل مروان و بنی اميه و بقيه ی حکمرانهای اون زمان باخبر بشن و بفهمن که چه جفايی به امام کردن. حالا که ما فهميديم و زيارت عاشورا ميخونيم، پس چرا باز هم عزاداری کنيم؟ بگذریم..! رسیدن محرم و صفر و شهادت حسین ابن علی (علیه السلام) رو تسلیت می گم. ایشالا که بتونیم شیعه ی واقعی باشیم نه اینکه که فقط اسم مون رو بذاریم